وقفنا المره اللى فاتت لما أميره نزلت لاحمد علشان يروحوا الشغل.
احمد بضحك: والله اول مره مستناش يا جدعان.
اميره: يعنى دلوقتي مش فاهمه انت تستنى مش عاجب متستناش مش عاجب، اعملك اى معلش؟!
احمد: لا يا حبيبتي مين قال ان هو مش عاجب، انا مستغربك بس اصل دى اول مره تحصل ومتتاخريش.
اميره: صحيت بدرى وجهزت، اى عادى.
احمد: عادى فى المعادى يا روحي.
اميره: طول عمرك رخم ودمك تقيل.
احمد: رخم ودمى تقيل بس بحبك.
اميره: وانا كمان بحبك.
احمد: طب يلا بسرعه علشان مش نتاخر ونترفد واحنا قاعدين نحب فى بعض.
اميره بضحك: فصيل طول عمرك.
بعد نص ساعه وصلوا الشغل هما الاتنين.
احمد: هروح اجيب فطار لينا واجى.
اميره: اشطا.
راح احمد يجيب فطار وساب اميره تشتغل شويه لحد ما يجى.
اميره فجأة: هو فيه اى انا حاسه بدوخه لى، لما اقوم اطلب ليمون يمكن ضغطى واطى.
ولكن اميره لما وقفت الدنيا فجأة كلها اسودت ووقعت فى الارض، فى اللحظه دى كان احمد طالع على السلم شاف الموظفين ملمومين عند مكتب اميره.
احمد باستغراب: هو فيه اى؟!
وراح احمد عند مكتب اميره لقى أميره واقعه على الارض وبيحاولوا يفوقوها مش بتفوق.
احمد بصوت عالى: اميره وسعوا كدا.
واخد احمد اميره وراح بيها على المستشفى، وعملوا تحاليل واشعه وبعد ساعتين النتيجة طلعت وكانت المفاجأة الصادمه لاحمد واميره.
احمد: طمنى يا دكتور فى اى مالها اميره؟
اميره: اهدى يا احمد اكيد من قلة الاكل بس.
الدكتور: انا مش عارف اقولكم اى بس لازم تعرفوا.
احمد واميره: فى اى يا دكتور.
الدكتور: مع الاسف آنسه اميره عندها ورم فى المخ والورم دا اتشخص ان هو خبيث.
احمد بصدمه: يعنى اى اكيد فيه علاج.
الدكتور: مع الاسف الشديد العلاج فى المرحله اللى قبل الاخيره او العمليه بيكون مش مضمون.
احمد بحزن ورفض للواقع: مستحيل دا يحصل اكيد فيه حل، طب الكيماوى.؟
الدكتور: احنا هندى كيماوى لعل وعسى تحصل معجزه واميره تخف وتعيش وكمان لو فيه تحسن خلال اسبوع فنقدر نعمل العمليه ونسبة نجاحها 80%.
احمد والدموع فى عنيها: يارب.
وبعد كدا الدكتور خرج،
اميره لاحمد: احمد انا عاوزه اقولك على حاجه.
احمد: دا وقته يا اميره.
اميره: ايوا دا وقته انا مش ضامنه هعيش ولا لا.
احمد: بس يا اميره لو سمحتى.
اميره: اسمعنى.
احمد: سمعك يا حبيبتي زى ما بسمعك دايما.
اميره: لما انت عملت الحادثه وروحت المستشفى الدكتور قال ان فيه تعب فى القلب ونسبة ان انت تتعالج بالعلاج ضئيله جدا فكان لازم ندور على متبرع بقلب، ولحد دلوقتي انا ملقتش حد.
احمد: ياريت مش تلاقي بقا وبطلى تدوير لان انتى لو روحتى انا مش هقدر اعيش من غيرك.
اميره: بس يا احمد انا عندى امل فى ربنا كبير وعارفه ان ربنا مش هيخيب املى وان ربنا هيشفينا احنا الاتنين.
وبعد اسبوع اميره استجابت للعلاج واحمد كمان كان بياخد علاجه وبدأت صحته تتحسن شويه بشويه هو واميره. وبعد اسبوعين اميره عملت العمليه.
احمد: حمدالله على السلامة يا قمرى.
اميره بتعب: الله يسلمك يا قلب قمرك.
بعد شهر اميره فضلت ماشيه على الكيماوى وكمان احمد ماشى على العلاج وعمل اشاعه علشان يشوف القلب اخباره اى.
الدكتور: انا مصدوم بجد
اميره واحمد: لى يا دكتور فى اى؟
الدكتور: احمد استجاب للعلاج ودى اول مره تحصل وحد يستجاب للعلاج فى حالته دى بسم الله ماشاء الله، فعلاً ربنا كبير وبيحبكم.
اميره: قولتلكم ان املى فى ربنا كبير.
احمد: كدا مش فاضل غير نطمن عليكى، يلا بينا.
راحت اميره واحمد لدكتور اميره.
احمد: ها يا دكتور اخبار الاشاعه والتحاليل اى؟
الدكتور: كل حاجه هايله، واميره استجابت للعلاج، وبكدا مبقاش فيه اى حاجه.
احمد واميره بفرحه: الحمدلله يارب.
الدكتور: حمدالله على سلامتكم انتم الاتنين.
وبعد كدا اميره واحمد اتجوزوا وخلفوا ولدين وبنت، وبكدا يبقى قلب اميره رجع للحياة بعد ما احمد خف وكذالك احمد.
بقلم: داليا علاء "الإمبراطورة"